P5.4.6 Efekt Faradaya – Leybold
Opis
P5.4.6.1 Efekt Faradaya: ustalanie stałej szkła krzemowego w funkcji długości fali
Przezroczyste materiały izotropowe stają się optycznie czynne w polu magnetycznym; innymi słowy, płaszczyzna polaryzacji liniowo spolaryzowanego światła obraca się podczas przechodzenia przez materiał. M. Faraday odkrył ten efekt w 1845 podczas poszukiwania zależności pomiędzy zjawiskami magnetycznymi i optycznymi.
Kąt rotacji optycznej płaszczyzny polaryzacji jest proporcjonalna do długości oświetlanej s i pola magnetycznego B.
?? = V ⋅ B ⋅ s
Stała proporcjonalności V jest znana jako stała Verdet’a i zależy od długości fali l światła i dyspersji.
Dla szkła flintowego, uzyskujemy następujące równanie:
dn 1.8 ⋅ 10−14 m2
=
d λë3
W doświadczeniu P5.4.6.1, pole magnetyczne jest początkowo kalibrowane w odniesieniu prądu przepływającego przez elektromagnesy używane jako sonda pola magnetycznego i następnie badany jest efekt Faraday’a w szkle flintowym. Aby zwiększyć dokładność pomiarową, pole magnetyczne jest odwrócone za każdym razem i dwa razy mierzony jest kąt rotacji optycznej. Weryfikowana jest proporcjonalność pomiędzy kątem rotacji optycznej i polem magnetycznym oraz zmniejszenie się stałej Verdet’a wraz z długością fali l.
Marka
Leybold
