P5.5.1 Wartości i metody pomiarowe inżynierii oświetlenia – Leybold

Dwa typy wielkości używane są do określnie jasności źródeł światła: wielkości odnoszące się do fizyki radiacji, opisujące energię radiacji w zakresie pomiarów oraz wielkości odnoszące się do techniki oświetlenia, które opisują subiektywną percepcję jasności w odniesieniu do czułości widmowej ludzkiego oka.

Pierwsza grupa obejmuje natężenie promieniowania (irradiacja) Ee, które jest mocą promieniowana na jednostkę powierzchni Fe. Jednostką pomiaru są waty na metr kwadratowy.

Porównywalną wielkością w technice oświetleniowej jest natężenie oświetlenia E, tj. emitowany strumień świetlny na jednostkę powierzchni F, jest mierzone w lumenach na metr kwadratowy lub luksach (lux).

W doświadczeniu P5.5.1.1, irradiacja jest mierzona za pomocą stosu termoelektrycznego Molla i strumień świetlny mierzony jest za pomocą luksomierza. Luksomierz jest dostosowany do czułości spektralnej ludzkiego oka V (l) poprzez filtr umieszczony przed fotoelementem. Lampa halogenowa służy za źródło światła. Z jego widma, większość światła widzialnego jest ekranowana za pomocą kolorowych filtrów; następnie filtr ciepła jest używany do absorbcji składowej podczerwieni promieniowania.

Doświadczenie P5.5.1.2 demonstruje, że natężenie światła jest proporcjonalne do kwadratu odległości pomiędzy punktowym źródłem światła i oświetlaną powierzchnią.

Celem doświadczenia P5.5.1.3 jest zbadanie rozkładu kątowego promieniowania odbitego od rozpraszające powierzchni odbijającej, np. matowy biały papier. Dla obserwatora powierzchnia wydaje się jednakowo jasna; jednakże, widoczna powierzchnia zmienia się wraz z cos

kąta patrzenia. Zależność natężenia światła jest opisana przez prawo promieniowania Lambert’a:

Ee ( φ ) = Ee ( 0 ) · cos φ