P7.2.6 Nadprzewodnictwo – Leybold

Opis

Nadprzewodnictwo

W 1986, K. A. Müller i J. G. Bednorz z powodzeniem zademonstrowali, że związek YBa 2Cu3O7 staje się nadprzewodzący w temperaturze dużo wyższej niż znanej w tamtych czasach. Od tego czasu, wiele wysokotemperaturowych nadprzewodników zostało odkrytych, które mogą być schłodzone do temperatury przejścia za pomocą płynnego azotu. Jak wszystkie nadprzewodniki, wysokotemperaturowe nadprzewodniki nie mają rezystancji elektrycznej i demonstrują zjawisko znane jako efekt Meissnera-Ochsenfelda, w którym pole magnetyczne jest przesuwane na zewnątrz nadprzewodnika.

P7.2.6.1 Wyznaczanie temperatury przejścia dla nadprzewodnika o wysokiej temperaturze

Doświadczenie P7.2.6.1 wyznacza temperaturę przejścia wysokotemperaturowego nadprzewodnika YBa 2Cu3O7?x. Do tego celu, substancja jest chłodzona poniżej temperatury krytycznej Tc = 92 K za pomocą płynnego azotu.

W układzie pomiarowym czteroprzewodowym, spadek napięcia wzdłuż próbki jest mierzona w funkcji temperatury próbki za pomocą systemu akwizycji danych CASSY.

P7.2.6.2 Efekt Meissnera-Ochsenfelda dla nadprzewodnika o wysokiej temperaturze

W doświadczeniu P7.2.6.2, nadprzewodnictwo YBa 2Cu3O7?x jest weryfikowane z pomocą efektu Meissnera-Ochsenfelda.

Lekki magnes o wysokim natężeniu pola umieszczony na próbce zaczyna wisieć w powietrzu, gdy próbka jest schłodzona poniżej temperatury krytycznej tak, aby stawał się nadprzewodzący i wypierał pole magnetyczne magnesu trwałego.